+(47) 23 89 88 63
Decydując o miejscu opodatkowania osoby mieszkającej w dwóch krajach, Norweski Urząd Podatkowy — Skatteetaten musi wziąć pod uwagę kolejno „pierwszy dom”, „zwykłe miejsce pobytu” oraz jej obywatelstwo. Dwustronne umowy podatkowe pomagają zapobiegać podwójnemu opodatkowaniu, a konwencje międzynarodowe umożliwiają ustalenie rzeczywistego „miejsca zamieszkania” i właściwej rezydencji podatkowej,
Co to jest rezydencja podatkowa?
Rezydencja podatkowa umożliwia ustalenie reżimu podatkowego obowiązującego danego podatnika, każde państwo definiuje pojęcie rezydencji podatkowej na swój sposób, dlaczego często ustalenie rezydencji podatkowej danej osoby bywa problematyczne. Konwencje międzynarodowe mogą przewidywać definicję inną niż stosowana na poziomie krajowym w celu uniknięcia podwójnego opodatkowania. Ustalenie rezydencji podatkowej pozwala na poznanie swojego statusu w zakresie podatku dochodowego, podatku od spadków, podatku od darowizn, podatku od nieruchomości itp. dlatego tak ważne jest jej zdefiniowanie.
Jak ustalić swoją rezydencję podatkową zgodnie z prawem Królestwa Norwegii?
Aby móc określić miejsce rezydencji podatkowej w Królestwie Norwegii, należy wziąć pod uwagę różne kryteria. Zgodnie z wytycznymi Urzędu Podatkowego - Skatteetateen, uznaje się, że osoba ma rezydencję podatkową w Norwegii, jeżeli:
A. Ma swój dom lub główne miejsce pobytu w Norwegii.
B. Prowadzi główną działalność zawodową w Norwegii.
C. W Norwegii ma centrum swoich interesów rodzinnych (np. małżeństwo).
Czytaj także: „ZŁOTE WIZY” | PORTUGALIA WYCOFUJE PRZYWILEJE PRZYZNANE OBCOKRAJOWCOM
Gdy tylko dana osoba spełnia jedno z powyższych kryteriów, uważa się, że jej miejsce zamieszkania znajduje się w Królestwie Norwegii. Jeżeli podatnik jest obywatelem Norwegii i innego państwa to, właściwe organy umawiających się państw rozstrzygną sprawę w drodze wzajemnego porozumienia.
Dom lub główne miejsce pobytu w Norwegii?
Zgodnie z ustawą o podatku od majątku i dochodów (art. § 3-1, akapit drugi) Lov om skatt av formue og inntekt (Skatteloven), posiadanie domu w Norwegii oznacza posiadanie zwykłego i stałego miejsca zamieszkania na terenie Królestwa. Posiadanie głównego miejsca pobytu w Norwegii oznacza przebywanie w kraju przez ponad 183 dni w tym samym roku lub przebywanie w Norwegii dłużej niż 270 dni w okresie 36 miesięcy. Przebywanie w Norwegii średnio 90 dni w roku, nie spowoduje, że staniemy się rezydentem tego kraju dla celów podatkowych. Osoby fizyczne podlegające opodatkowaniu jako mające miejsce zamieszkania w Norwegii podlegają co do zasady opodatkowaniu w gminie, w której mają miejsce zamieszkania, na koniec 1 stycznia roku dochodowego.
Przykład
Håkon jest na emeryturze i wyemigrował do Hiszpanii w 2003 roku. Każdego lata i w okresie Bożego Narodzenia przebywa w Norwegii. Jeżeli Håkon przebywa w Norwegii dłużej niż 270 dni przez okres 36 miesięcy, czyli średnio więcej niż 3 miesiące w roku, będzie rezydentem Norwegii dla celów podatkowych. Będzie wówczas podlegał opodatkowaniu w Norwegii i będzie miał obowiązek złożenia zeznania podatkowego.
Główna działalność zawodowa w Norwegii?
Aby zostać uznanym za osobę wykonującą swoją główną działalność zawodową w Norwegii, podatnik musi wykonywać działalność zarobkową, której miejsce wykonywania znajduje się regularnie na terenie Królestwa, lub działalność na własny rachunek, ponieważ działalność ta ma stałą siedzibę w Norwegii.
Centrum swoich interesów gospodarczych w Norwegii?
Centrum interesów gospodarczych definiuje się jako miejsce, w którym podatnik dokonał swoich głównych inwestycji lub miejsce, w którym ma siedzibę przedsiębiorstwo. Może to być również miejsce, w którym podatnik ma ośrodek swojej działalności zawodowej, z którego czerpie większą część swoich dochodów.
Jakie są skutki ustalenia rezydencji podatkowej?
Fakt bycia rezydentem podatkowym w Norwegii ma istotne konsekwencje podatkowe. Rezydent podatkowy w Norwegii podlega nieograniczonemu obowiązkowi podatkowemu od dochodów ze źródeł norweskich i zagranicznych. Jest to tzw. podatek od dochodów globalnych: podatnik jest wówczas zobowiązany do zapłaty podatku dochodowego w Norwegii, niezależnie od tego, czy jest to jego dochód ze źródeł norweskich i innych zagranicznych. Dotyczy to wynagrodzenia, emerytury, świadczeń, dochodów z nieruchomości lub z innych źródeł oraz zysków kapitałowych ze sprzedaży mienia we wszystkich krajach. Z drugiej strony norwescy nie rezydenci mają ograniczony obowiązek podatkowy. Tylko ich norweskie źródło dochodu jest opodatkowane w Norwegii.
Czytaj także: NADMIERNE ZADŁUŻENIE W NORWEGII | JAK ROZWIĄZAĆ PROBLEM NIESPŁACONYCH KREDYTÓW I JAKIE GROŻĄ MI KONSEKWENCJE?
Pracownicy delegowani i osoby poszukujące pracy
W niektórych przypadkach osoby oddelegowane do pracy za granicą na czas ograniczony lub poszukujące tam pracy mogą zostać uznane za rezydentów podatkowych w swoim kraju pochodzenia (nawet jeśli za granicą przebywają przez okres ponad 6 miesięcy), pod warunkiem, że będą w nim miały stałe miejsce zamieszkania i będą ich łączyć z nim silne więzi osobiste i ekonomiczne. Warto skontaktować się z lokalnym urzędem skarbowym, aby sprawdzić, jakie przepisy mają zastosowanie.
Fikcyjna rezydencja podatkowa
Na podstawie niektórych umów w sprawie unikania podwójnego opodatkowania jesteś rezydentem podatkowym kraju, w którym uzyskujesz wszystkie lub prawie wszystkie swoje dochody, nawet jeśli w nim nie mieszkasz. Niektóre kraje EOG przyznają pracownikom transgranicznym zatrudnionym na ich terytorium fikcyjny status rezydenta podatkowego.
Zgodnie z przepisami Europejskiego Obszaru Gospodarczego każdy kraj ma pewną swobodę decydowania, jaki procent dochodu stanowi „prawie wszystkie dochody". Niezależnie od tego, czy kraj, w którym uzyskujesz wszystkie lub prawie wszystkie dochody, uznaje Cię za rezydenta podatkowego, w każdym przypadku powinien przyznać Ci takie same ulgi i zwolnienia podatkowe, jak obywatelom mieszkającym w tym kraju.
Oczywiście w przypadku gdy otrzymujesz wszystkie świadczenia dostępne dla osób zamieszkałych w kraju, w którym pracujesz, nie możesz oczekiwać, że otrzymasz świadczenia i ulgi dostępne dla osób zamieszkałych w kraju, w którym mieszkasz. Pamiętaj, że organy podatkowe wymieniają się informacjami i czuwają nad tym, aby dana osoba nie korzystała ze świadczeń i ulg dwukrotnie.
Konsekwencja istnienia konwencji międzynarodowej
Może się zdarzyć, że rezydencja podatkowa podatnika znajduje się w dwóch różnych państwach. W tym przypadku wskazane jest odwołanie się do Międzynarodowej Konwencji Podatkowej, która została zawarta między tymi dwoma państwami, jeśli taka istnieje.
Ta międzynarodowa konwencja ma zastosowanie w miejsce prawa krajowego obu państw. Dlatego konieczne jest zachowanie definicji rezydencji podatkowej określonej w konwencji. Jeżeli umowa taka nie przewiduje żadnego rozwiązania lub jeżeli Twoja sytuacja jest szczególnie skomplikowana, należy skontaktować się z właściwym organem podatkowym i poprosić o wyjaśnienie konkretnej sytuacji.
Akredytacja rezydencji podatkowej
Rezydencja podatkowa jest akredytowana zaświadczeniem wydanym przez właściwy organ podatkowy danego kraju. Okres ważności tych certyfikatów wynosi jeden rok. Osoba może posiadać zezwolenie na pobyt lub rezydencję administracyjną w danym państwie i nie może być w nim uważana za rezydenta podatkowego.
(© B2 CAPITAL / SJØLYST INVESTORS)
Zastrzeżenie: Informacje zawarte na tej stronie są jedynie informacjami ogólnymi i nie zastępują profesjonalnej porady prawnej. Wyklucza się wszelką odpowiedzialność za poprawność, kompletność i aktualność.
